Leren luisteren naar je lichaam tussen de velden

Startpunt: Kerk van Oudegem, Dendermonde

Regio: Oost-Vlaanderen

Type wandeling: veldwegen en rustige paadjes

Afstand: 14 km

Een rustig vertrek uit Oudegem

We vertrekken aan de kerk van Oudegem, een charmant dorpje in de buurt van Dendermonde. De ochtend is stil, de lucht fris, en de eerste stappen klinken nog wat onwennig op het asfalt. Nog geen vijf minuten later duikt er tussen de huizen een smal paadje op dat ons de open velden in leidt.

Plots opent het landschap zich in een wirwar van akkers, modderwegen en horizon. De zon laat zich op haar mooist zien, precies genoeg om de koude van de herfst te breken.

Barry, onze vrolijke viervoeter, stapt dapper voorop. Zijn neus vertelt verhalen die wij niet kunnen lezen, maar het enthousiasme spreekt boekdelen. Voor hem is elke wandeling één groot feest van geuren en geluiden.

Wandelen met pijntjes

Halverwege de tocht voel ik een trekkende pijn in mijn onderrug, die langzaam doorstraalt naar mijn been. Even zucht ik, want dit was niet de bedoeling vandaag. Maar dan besef ik: ook dit hoort bij het onderweg zijn. Ik besluit te vertragen. Geen haast, geen druk. Gewoon stap voor stap verder, in mijn eigen ritme. En hoe trager ik wandel, hoe meer ik zie: de kleur van het veld, het blauw-wit in de lucht, het gefladder van een groep vogels boven de bomen.

Wandelen met pijn vraagt mildheid. Niet om op te geven, maar om te luisteren. En dat is misschien wel de mooiste les die een wandeling kan geven.

De kracht van een rustmoment

Wanneer we even neerzitten op de rustpost, voel ik hoe goed dit kan doen. Een kommetje warme pompoensoep in mijn handen en papa naast me met zijn boterhammen: eenvoud die alles zegt. Een droog worstje als dessert, wat gelach, wat stilte en dan zetten we onze tocht weer verder.

De laatste kilometers vragen nog wat doorzettingsvermogen, maar het voelt goed. Want wandelen draait niet om de afstand, maar om de manier waarop je beweegt.

Wat we vandaag hebben geleerd

Deze wandeling in Oudegem leerde me iets wat geen kaart of routebeschrijving kan tonen: dat traag ook vooruitgaan is.

Dat pijn niet per se een vijand hoeft te zijn, maar soms gewoon een fluistering van je lichaam.

Dat de mooiste wandelingen niet de moeiteloze zijn, maar de eerlijke.

Ik stapte moe, maar voldaan in de auto. En met een glimlach dacht ik: misschien was dit wel precies de wandeling die ik nodig had.