Op ons wandelweekend, met acht tochten vol zon en frisse lucht, was Habay de enige plek waar de hemel even zijn sluizen opende. Een zachte regen viel neer, niet opdringerig, maar als een onverwachte gast die ons uitnodigde om de Ardennen in een ander licht te zien.

En eerlijk? Het deed deugd.
De geur van natte aarde, het ruisen van druppels in het struikgewas, het frisse briesje dat over de velden streek. We voelden de regen nauwelijks, want tijdens de hevigste buien vonden we toevlucht onder een grote struik, rijkelijk bedekt met bloeiende rozen. Daar stonden we, beschut tegen het nat, omringd door de geur van regen en bloemen, alsof de Ardennen ons een geheim toevluchtsoord had toevertrouwd.

Toen de lucht weer openging en de zon aarzelend tussen de wolken te voorschijn kwam, stapten we verder en werden we nog beloond met een oud bruggetje over een riviertje.