Aarlen
Gewandeld op 12/9/2025
We begonnen onze wandeling bij de abdij van Clairefontaine, waar de stilte al eeuwen lijkt te wonen. Vanuit de parking leidde het pad ons langs verweerde ruïnes, over een metalen trap, tot aan de kapel en de bron. Met onze rug naar de kapel namen we rechts de Rue du Cloître, een smal en verkeersluw straatje dat zacht door de vallei slingert, tussen bossen, weiden en oud religieus erfgoed.
Net voorbij de abdij genoten we van een weids uitzicht, en volgden we — dachten we — de bewegwijzering: een rode rechthoek, nummer 7. Of toch niet? De nummers op de bordjes bleken anders: 2 en 3. Dus gingen we rechtdoor, het dorp in. Was dit toch niet het juiste pad? We voelden de twijfel opkomen, alsof we op een kruispunt stonden tussen logica en gevoel. Toch kozen we ervoor om niet terug te keren, maar het onbekende te volgen. We lieten ons leiden door onze intuïtie en digitale knooppunten in plaats van bordjes langs het pad.
We maakten een steile klim en kwamen uit deep “op der Buerg”. Daar doken we links het bos in. En wat we toen zagen… was adembenemend. Het licht viel tussen torenhoge bomen, als in een kathedraal van groen. Het was zo ontzettend mooi dat we ineens blij waren we nummer 7 niet konden vinden. We daalden af door een woud van bomen van wel zeker twintig meter hoog. In de verte zagen we een kudde koeien en sierlijke paarden, witte paddenstoelen als stil teken dat de herfst in aantocht is. Het pad werd steniger, steiler en bracht ons, verrassend genoeg, weer terug naar het punt waar het mis was gegaan.
We lazen de wegbeschrijving opnieuw en toen viel onze euro: we hadden toch gewoon de rode rechthoek moeten volgen ongeacht het nummertje erop. Dus gingen we alsnog rond de school, lieten de boerderij ‘Sans Soucis’ rechts liggen en hielden links aan. Het pad leidde ons door een bos, waar een Y-splitsing ons naar links bracht, richting restanten van een oude hydro-elektrische stuwdam. De stenen lagen bedekt onder vegetatie, bijna alsof de natuur zich over het verleden had heen gelegd. De route ging verder tot aan een weide aan de rand van het bos en draaide dan opnieuw rechts het groen in langs jonge dennenbomen.
We wandelden diep de vallei van de Eisch in.
Aan een volgende Y kozen we weer links en bereikten we opnieuw de overwoekerde stuwdam. Daar, op een kruispunt met een bankje, hielden we pauze waar we genoten van een heerlijke lunch: knapperig stokbrood, serranoham, chorizo salami, pique nique kaas. Onze eigen tapas middenin het bos.
Na de lunch hielden we links aan, maar verdween opnieuw de rode rechthoek, dus keerden we terug. We probeerden de andere kant. Tevergeefs. Toen bleef er nog één optie over: gewoon rechtdoor. Maar ook daar geen markering meer te vinden. Uiteindelijk lieten we de route los en volgden we Google Maps, richting de auto. Langs hellingen, dalend naar de rivier, bereikten we opnieuw de ruïnes waar het allemaal begon. En zo kwam onze tocht ten einde, met 12,5 kilometer in de benen en een hoofd vol beelden van bossen, bergen, paden en toevallige ontdekkingen.
We vonden de route niet. Maar de schoonheid van de omgeving wel.
Parking: Rue du Cloître, 6700 Arlon, heel smal zijstraatje
Route: Gedeeltelijk hierboven beschreven. We volgden het grootste deel van de wandeling de markering met de rode rechthoek.