Molenbeersel

Wandelen langs een beekje

De kindjes vinden meteen hun spel: takken zoeken en ze laten meevoeren door het water. Het is zo’n eenvoudig plezier dat nooit verveelt — zien hoe iets wegdrijft, hoe het water het meeneemt naar onbekende plekken.

Barry snuffelt overal, springt soms bijna in de beek, en wij wandelen verder, lachend om zijn enthousiasme.

De lucht is zwaar, maar niet somber. De kleuren van de herfst maken alles warm: koper, oker, roestbruin. Elk blad dat in het water valt, lijkt even stil te liggen voor het verder drijft.

Stroomopwaarts wandelen: een metafoor voor het leven

Soms wandelen we tegen de stroom in. De wind blaast in ons gezicht, het pad is drassig, en de voeten glijden een beetje weg. Het voelt alsof de natuur ons uitdaagt: blijf bewegen, ook al gaat het niet vanzelf.

Het doet me denken aan het leven zelf — aan de momenten waarop alles weerstand biedt, en je toch verder moet. Stap voor stap, tot je weer bij rustiger water komt.

Stroomafwaarts: loslaten en meedrijven zoals de ideeën in je hoofd

Wanneer we de beek volgen in de richting van de stroom, wordt het wandelen lichter. De takken en blaadjes laten zich meedrijven, zonder weerstand.

Ik kijk ernaar en denk aan alle ideeën in mijn hoofd — gedachten die nog dwarrelen, botsen, samenvloeien. Misschien moeten ook die gewoon hun weg vinden, zoals het water dat uiteindelijk altijd zijn bestemming bereikt.

Wandelen met kinderen en hond in Limburg

Na zeven kilometer komen we terug aan het vertrekpunt. Onze schoenen  zijn modderig, de wangen rood, de hond voldaan. De kinderen praten nog over hun takkenwedstrijd en ik voel vooral rust — de soort die je alleen vindt in de natuur.

Kinrooi heeft me verrast. Niet met grootse vergezichten, maar met eenvoud: water, wind, bladeren, en het ritme van stappen dat alles weer in balans brengt.