Voormiddag: Hoge Kempen

Voor het eerst op wandelweekend, met zijn tweetjes. Even weg van alles, kilometers maken en genieten van de natuur. Dat was het plan en dat is ook precies wat we deden. Maar wat ik niet helemaal had ingecalculeerd? Dat wandelen, écht wandelen, toch net iets meer vraagt dan een paar goeie schoenen en goeie moed.

Vanaf de eerste kilometers werd het al snel duidelijk: ik heb nog wat werk aan de winkel. Terwijl mijn gezelschap vlot bleef doorstappen, merkte ik zelf hoe snel mijn benen begonnen te protesteren. En eerlijk? Ook mijn rug, mijn voeten en zelfs spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had, deden gezellig mee.

Maar gelukkig maakte de omgeving veel goed. De streek rond Maaseik is verrassend mooi: kronkelende paadjes langs het water, doorkijkjes over velden en bossen, en charmante plekjes waar je even op adem kunt komen. Die adem had ik trouwens vaker nodig dan gedacht — maar hey, dat hoort erbij, toch?

We namen de tijd om te genieten: van het uitzicht, de rust, een koffietje onderweg, en gewoon het samen zijn. Geen gejaag, geen prestatiedruk. Gewoon stappen, lachen om mezelf, en leren wat mijn grenzen zijn (en dat die soms sneller opduiken dan gehoopt).

Het werd een weekend van eerste keren, van spierpijn en kleine overwinningen. En vooral: het smaakt naar meer. Al zal ik thuis misschien toch eerst nog wat extra kilometers moeten trainen.

En dan morgen ook nog eens: DAG 2.