Start met hoge verwachtingen

Met hoge verwachtingen stond ik aan de start van de Brussels 60. Voor mij geen volle 60 kilometer, maar de verkorte versie van 20 km. Volgens de info van het evenement zouden we de groene zones en verschillende districten van Brussel ontdekken. Het klonk veelbelovend, en ik stond te popelen om te vertrekken.

Eerste indruk: drukke wegen en een prachtig park

De eerste kilometer liep langs een drukke baan. Logisch, we waren tenslotte in onze hoofdstad. Ik maakte me geen zorgen: straks zouden we vast en zeker de natuur induiken. En jawel, daar was het eerste poortje. Plots stonden we in een prachtig park: sierlijke paden, bloeiende planten, trapjes omhoog en beneden, fonteintjes die vrolijk spetterden en strak gesnoeide hagen die het geheel een sprookjesachtige look gaven. Het uitzicht van bovenaf was betoverend. Als dit nog maar het begin is, dacht ik, wat voor moois wacht er dan nog op ons?

Verkeerd gelopen en opnieuw begonnen

Na het park trokken we langs de Koninklijke Velden. In de verte hoorde ik de muziek van de start, wat een leuke sfeer gaf aan de tocht. Maar plots sloeg de twijfel toe: we leken terug te keren richting start, terwijl ik nog maar 3 km gedaan had. Een eerste bevoorrading misschien? Maar nee. Toen ik dichterbij kwam, klonk er door de microfoon: “De wandeling is 20 km, hé! Komaan, nog eens opnieuw!”
Oeps. Een pijl gemist. De eerste 3 kilometer voor niets. Het mooie lusje door het park bleek eigenlijk de afsluiter te zijn.

Veel straten, weinig natuur 

Met frisse moed begon ik opnieuw. Nu ging het lang langs gewone straten, verkeerslichten inbegrepen. Pas dan merk je hoeveel zebrapaden een stad telt. En… hoeveel afval. Het viel me op hoe vuil het was. Triest eigenlijk.

Hoe meer kilometers ik deed, hoe blijer ik was dat ik andere wandelaars zag. En dat Barry, mijn trouwe gezelschap, dichtbij bleef. Want eerlijk? Ik voelde me niet op elk moment even op mijn gemak. De natuur liet zich maar weinig zien. Ik bleef hopen dat er straks weer een mooi park zou opduiken. Maar het bleef bij bruggen, sluizen en straten.

Een stad vol contrasten

Ik hoorde een voorbijgangster tegen haar vriendin zeggen dat ze al heel wat mooie dingen was tegengekomen. Ik moest mezelf bedwingen om niet te vragen: “Waar dan?” Want die stukken had ik dan toch gemist... In de verte las ik in grote graffiti-letters “Molenbeek”. Mooi gedaan, maar de naam zorgde ervoor dat ik me weer wat minder op mijn gemak voelde. De kilometers tikten intussen stevig aan. Al 15 op de teller. Nog 5 te gaan of in mijn geval nog 8 met mijn eerste voor niets gedane kilometers.

Eindelijk wat gezelligheid en groen

Gelukkig veranderde het decor een beetje. We wandelden langs gezelligere straatjes met hoge appartementen en fleurige bloemen in bloembakken. Daarna passeerden we een open, ruim park met in de verte de majestueuze basiliek. En helemaal in de laatste vier kilometer dook er zelfs nog een stukje bos op.

De afsluiter in schoonheid – mét cavaatje

De afsluiter was opnieuw het prachtige parkje van in het begin. Ik kende het nu en was dankbaar dat ik het nog een keer mocht bewonderen.

En toen: de finish. Met een mooie medaille als herinnering en een verdiend glaasje cava voelde het toch even feestelijk. De wandeling zelf was misschien niet wat mijn wandelhartje sneller doet slaan, maar de sfeer, het aandenken en het genieten na afloop maakten veel goed.

Ik heb altijd gezegd: “Ik wil niet wandelen om dorpen af te vinken.” Maar nu, met bijna 25 kilometer in de benen, ben ik stiekem toch blij dat ik vier nieuwe dorpen kan aftikken.