Awenne

Sommige dorpjes vinden niet alleen hun plek in het landschap, maar ook diep in het hart. Awenne, een gehucht van Saint-Hubert, is zo’n plek. Een plek waar herinneringen niet vervagen, maar herleven.

We waren met z’n drieën: mijn vader, zijn nonkel en ik. Drie generaties op stap, door bossen die er nog net zo uitzagen als toen. Vanaf 2000 vertrokken we met mijn grootouders elk jaar in juli voor dat vertrouwde weekje vakantie. Zes zomers lang brachten we door in dat authentiek Ardens huisje en hadden er de tijd van ons leven. We wandelden, speelden aan het riviertje, bouwden dammen en gaven 's avonds optredens op het podium in het huisje.

Vandaag liep ik datzelfde pad. En moeke en vake waren zó ontzettend dichtbij. Dichter dan ik ze in jaren nog gevoeld had. Misschien waren ze er wel. Ik zag haar in haar broer, en voelde haar in het ritme van de wandeling, op deze plek vol zachte herinneringen aan haar.

Onderweg kwamen we een nieuwsgierig paard tegen achter prikkeldraad, en trokken we ons een weg door het struikgewas. Het zonlicht viel door de bladeren zoals herinneringen zacht op je schouder kunnen tikken.

Awenne, bedankt. Voor de tijd van toen en dat ik het vijfentwintig jaar later opnieuw mocht herbeleven.